Hoe creëer je meer ruimte om te leven zoals jij wilt?

Is er een goede manier om te leven?

Erik reageert met een rood hoofd, heftig pompende borstkas en een nerveus trillend linkerbeen op de persconferentie. Het dondert in hem.
“Hoe moet ik nu door deze 5 weken heen komen?” Is de vraag die door zijn hoofd gonst, van links naar rechts, van boven naar onder. Hij wordt er onrustig en agressief van.
Hoe is het mogelijk dat er nog zo’n situatie op mijn pad komt, moet ik mensen nu echt gaan ontslaan. Hoe moet ik dit doen?........Hij klapt zijn laptop open en mr. Google wordt geraadpleegd, hij tikt vurig wat vragen in. Hoe om te gaan met een crisis? Hoe ontsla je iemand die je eigenlijk niet kwijt wilt? Hoe vraag je subsidie aan? Wat is de zin van het leven?..........
Ongerust en zenuwachtig staat Erik weer op, hij ijsbeert door zijn karig verlichte woonkamer. Kerst, ammehoela, Oud en nieuw, kunnen we aub heel snel doorspoelen naar Nieuw.
Hij ploft in zijn lekkere, doorgezakte tv-stoel, die nu opeens niet meer zo lekker voelt, maar meer als een harde werkelijkheid waar hij niet aan herinnerd wil worden. Hij sleept zich naar zijn kleine koelkast die hard aan vervanging toe is. “Maar daar wachten we nog maar even mee,” denkt hij als hij de deur opentrekt om een biertje te pakken. “Nog twee biertjes in mijn koelkast,” inventariseert hij. “Zal ik het halen tot 2 maart 2021……………..?”

Is er een slechte manier van leven?

Fiona is net klaar met douchen en nestelt zich in het lekkere hoekje van haar diep paarse bank. “Wat een heerlijke dag,” zegt ze hardop tegen zichzelf. Ze is eindelijk aan haar boek begonnen en het vloeide eruit vandaag. Ze heeft een plot gevonden, karakters verzonnen en ze zit er helemaal in. Terwijl zij weg mijmert in haar gedachten en in haar boek, trilt haar telefoon op tafel. Ze twijfelt even of ze hem op wil pakken, ze zit net zo lekker.
Met Fiona. “Hai lieverd heb je de persconferentie gezien?” hoort ze haar moeder vragen aan de andere kant van de lijn.”Euhhh nee, moest dat.” ”Och jij bent ook altijd in je eigen wereld bezig.” Haar moeder draait met haar ogen. Soms snapt ze haar eigen dochter niet. “Lieverd, we gaan op slot, 5 weken lang. Geen Kerst met onze grote luidruchtige familie. Oud en Nieuw ieder met z’n eigen oliebollen in ieders huis, kortom hele saaie, stille en eenzame feestdagen,” zegt haar moeder met een hoorbare zucht en op ietwat trieste toon. ”Tja mam, het is wat het is.” Fiona heeft er absoluut geen moeite mee. “Heerlijk, nu heb ik gewoon alle tijd om aan mijn boek te schrijven,” denkt ze. Yes!!!
Ze laat haar moeder nog even doorratelen maar ze luistert niet echt meer. “O.k.  doeg mam.” Terwijl ze haar telefoon weer neerlegt, haalt ze even diep adem en zegt even een dank ‘gebedje’. “Dank je wel voor deze tijd waardoor ik mij helemaal kan richten op mijn passie.” Ze glimlacht, legt haar handen op haar hart en sluit haar ogen.
In de verte hoort ze de voordeur dichtklappen. “Joehoe schat ik ben thuis. Wat een nieuws he, 5 weken met jou in 1 huis zitten, nou ik weet het wel……”zegt Rico, ondeugend kijkend naar zijn vrouw.
 

Is er een voorzichtige manier van leven?

Freek hangt met zijn matties op straat. 16, stoer en behoorlijk onbewust. Een echte puber. Hij en zijn vrienden trappen tegen blikjes aan, sommigen met mondkapjes, anderen zonder. Hun omgeving kijkt naar ze maar de meeste mensen durven de jongens niet aan te spreken op hun wangedrag.

“Gewoon een maand lang vakantie, vroeger zou ik er blij mee zijn maar als we niets mogen doen, ga ik nog liever naar school, “zegt Freek tegen zijn boezemvriend Noah.” Echt he, pfffffff. Ik ben er echt klaar mee.”

Er komt een politieauto aan rijden en de jongens zetten hun maskers weer op, lekker schijnheilig, maar ze hebben geen zin in gedonder. De politieauto rijdt door en de mondkapjes gaan weer af. Een bejaarde vrouw loopt hoofdschuddend langs. Freek merkt haar op en roept: ”he omaatje, wat is je probleem?” Ze kijkt even op, stopt, Freek ziet haar aarzelen, maar even later loopt ze weer door.

Freek krijgt een appje binnen van zijn oma, ‘he kleinzoon, ik voel me echt ziek’. Hij schrikt. “Ben je al getest?” Nee joh, ik voel me gewoon niet lekker. Je zou morgen langskomen maar doe dat maar niet. Je weet het maar nooit.”

Zijn lange slungelige lijf buigt een beetje angstig voorover en hij appt zijn oma terug. “Doe je voorzichtig en als ik boodschappen moet doen laat me maar weten.” Freek merkt toch dat hij geschrokken is van het berichtje. Zou zijn oma doodgaan? Naar het ziekenhuis moeten? Op de IC komen? Of is het echt gewoon iets kleins en is ze morgen weer beter.

Noah roept hem van ver: “Heee ga je mee? We gaan gamen.” “Nee, ik ga naar huis, ben moe,” antwoordt Freek met zijn mondkapje op.

Is er ruimte voor iedereen om te leven zoals eenieder dat wil?

Deze tijd is bijzonder en iedereen beleeft dat op zijn eigen manier. De een vindt het moeilijk, de ander vindt het heerlijk en weer een ander beseft nog niet wat hij of zij er echt van vindt.

Niets mis mee, lijkt me.

Deze tijd nodigt uit tot bezinning, rust, bedenkingen, afwegingen. Deze tijd nodigt uit tot onszelf vragen stellen en tot meer terug keren naar onszelf, naar binnen. Tot het weer ontdekken en na gaan leven van onze eigen normen en waarden. Wat vinden wij nou echt belangrijk? Wat zijn wij bereid om op te geven? Wat zijn wij bereid om te doen voor onze vrijheid?

En alle antwoorden op deze en veel meer vragen zullen verschillen per individu. En dat is prima.

Zolang we maar trouw blijven aan onszelf en vanuit liefde kiezen i.p.v. uit angst. Mocht jij hulp nodig hebben bij 1 van deze vragen voel je dan vrij om contact op te nemen met Jouw Meedenker Kamla of een van de andere Meedenkers.

Geschreven door Jouw Meedenker Kamla.